Scriptiebank overzicht

Om een vlotte transitie naar een circulaire economie in de mode-industrie mogelijk te maken is een geïntegreerde aanpak door overheid, ngo's, consumenten en bedrijven noodzakelijk. In de praktijk blijken kennisverspreiding en een structurele mentaliteitswijziging van consumenten en bedrijven onontbeerlijk.

Het tempo waarmee we kledij kopen, dragen en weer weggooien blijft versnellen. Dat heeft een verwoestende impact op het gebruik van grondstoffen, afvalproductie en arbeidsomstandigheden. Het kopen van tweedehandskleding zou een alternatief kunnen zijn. Mijn onderzoek bestudeerde waarom studenten, bij wie de populariteit van tweedehandskledij toeneemt, tweedehands kopen. Door hen te interviewen bij hun kleerkast kwamen drie groepen naar voren: studenten die op koopjes jagen, tweedehands kopen om ethische en ecologische redenen, en unieke stukken zoeken. Tegen de verwachtingen in blijven al deze groepen in een hoog tempo tweedehandskledij consumeren, net omdat ze dat als een ecologisch neutraal alternatief beschouwen. Hoe dan onze kledingstijl uitdrukken zonder de massaconsumptiepraktijken die de mode-industrie typeren? Voor tot een aankoop over te gaan kan men kleding hergebruiken, aanpassen, lenen of ruilen. De herinneringen die onze kledingstukken oproepen kunnen daarbij hun levensduur verlengen.

De maatschappelijke en economische opportuniteiten van Belgische pop-up stores werden tijdens de COVID-19 pandemie extra uitgelicht. Ze kunnen namelijk internationalisering faciliteren, kosten en risico's beperken en leegstand helpen verminderen. Het concept biedt bovendien meerwaarde voor E-commerce onder bepaalde voorwaarden.

Kwantitatief onderzoek over de attitudes van luxeconsumenten tegenover een luxemerk dat ook tweedehands luxemode verkoopt.

Dit onderzoek gaat op zoek naar factoren van een effectieve communicatie en transparantie
betreffende ecologische duurzaamheid in de mode-industrie. De basis bestaat uit zes cases die
via diepte-interviews en aanvullende secundaire data geanalyseerd worden.

Een kritische review over mogelijke methodes voor de gewone mens die bijdragen aan een duurzamere textielindustrie. De methodes zijn gebaseerd op de Europese afvalhiërarchie. Tenslotte werd een platform, FabricK, gecreëerd die alle stakeholders samenbrengt om de bevolking te informeren en de industrie aan te zetten tot een duurzamere toekomst.

Hoe komt het dat de multinationals of fast fashion ketens nog steeds zo populair zijn tegenover de duurzame ketens, ondanks de bewuster wordende consument en hoe valt dit te verklaren? Die vraag staat centraal in dit onderzoek waarvoor bestaande bronnen en onderzoeken werden bestudeerd, in combinatie met een consumentenbevraging over aankoopgedrag en attitude tegenover fast fashion en duurzame kledingmerken/ketens.

De Belgische strijd tegen uitbuiting Sinds het instorten van de textielfabrieken van Rana Plaza in 2013 is alle aandacht gevestigd op de kledingmerken zoals H&M, C&A en Primark. Maar wat met de Belgische modebedrijven? Nemen zij hun verantwoordelijkheid op voor het voorkomen of aan banden leggen van uitbuiting bij hun leveranciers? Dit vormde een onderwerp voor een masterproef aan de KU Leuven.Uit onderzoek binnen de criminologische wetenschappen in Leuven blijkt dat de Belgische modebedrijven zich bewust zijn van de problematiek van uitbuiting in de textielfabrieken.

Made in China, India, Bangladesh,… verleden tijd?“Je hebt good, cheap en fast en ergens kun je er maar op twee goed doen. Ze alle drie goed doen, dat is onmogelijk.”Claude Ampe, Bellerose, 2015 Sta jij er soms nog bij stil waar je kleding vandaan komt? Made in China, India, Bangladesh, we kijken er niet meer van op. Toch kiezen veel kledingbedrijven er recent terug voor om hun productie dichter bij huis tot stand te brengen of dus aan zogenaamde ‘backshoring’ te doen.Internationale  kledingbedrijven zijn steeds weer op zoek naar nieuwe werkmethoden om de consument tevreden te houden.