Betekenisgeving als medicijnWanneer we ziek worden, gaan we naar de dokter.  We krijgen een diagnose en een pilletje voorgeschreven.  Meestal voelen we ons dan beter.  Maar wat als dat niet zo is, of erger nog, de dokter vindt niets?  Dan hebben we stress, en ook daar zijn pilletjes voor.  Een pilletje graag, dokter.Een gangbare denkwijze in onze Westerse cultuur is het dualisme.

Ruimte voor ontmoeting in een geïndividualiseerde samenleving?Vandaag kiezen we wat we studeren, we kiezen onze partner, we beslissen wanneer we kinderen willen krijgen... Kortom, in onze geïndividualiseerde samenleving mogen we zelf ons levensverhaal schrijven. Deze keuzevrijheid heeft ook een keerzijde: zelf beslissingen moeten nemen en knopen doorhakken vraagt niet alleen de nodige sociale vaardigheden, het kan ook voor heel wat onzekerheid zorgen. Ook ouders krijgen de kans om eigen keuzes te maken in de opvoeding van hun kinderen.

Waarom wordt een Argentijn zo aangetrokken tot Parijs en Frankrijk in het algemeen?

Dit is een vraag die we helaas niet meer kunnen stellen aan de inmiddels overleden schrijver Julio Cortázar (1914-1984). Wel kunnen we aan de hand van zijn kortverhaaltjes zijn levensverhaal en zijn visie op de wereld onder de schijnwerpers plaatsen. Een kortverhaal dat zijn leven en visie goed samenvat, is ‘Brief aan een meisje in Parijs’ (oftewel ‘Carta a una señorita en París’).

De kruisweg van de middeleeuwse devotionele literatuur



Van den vos Reynaerde, Karel ende Elegast, de Historie van de vier heemskinderen: het zijn slechts enkele voorbeelden van middeleeuwse verhalen die al gedurende vijfhonderd jaar met succes de concurrentie weerstaan en nog steeds spontaan een zucht van herkenning oproepen.

Tussen trots en ontnuchtering: Mijn Duitse grootvader en het Derde Rijk-
 
Vergeten is dodelijk
Het is opmerkelijk hoezeer jong en oud nog steeds gefascineerd is door oorlogen. Vanwaar die fascinatie blijft komen, is moeilijk te verklaren. We constateren enkel een blijvende aandacht voor de Tweede Wereldoorlog, in het bijzonder voor Adolf Hitler. De impact van Hitlers daden, met de Holocaust op de eerste plaats, was immers enorm. Toch kunnen we deze belangstelling alleen maar positief onthalen. Iedereen moet weten wat een oorlog teweegbrengt.

Elisabeth Zeuwts
 
Als zoetwatervissen in zout water moeten leven: de chaosverwerking van mensen met autisme in de context van het gezin en de maatschappij.
 
Wat gebeurt er als een zoetwatervis in zout water terechtkomt? Waarschijnlijk zal hij doodgaan, maar laten we even geloven dat hij het kan overleven. Laten we ook even doen alsof onze vis gevoelens heeft en kan nadenken…
Zo begint de thesis van Elisabeth Zeuwts over gezinnen met kinderen met autisme. Door met een verhaaltje te beginnen hoopt ze de scherpe kantjes van haar vraagstelling te kunnen afvijlen.

“Dit is niet alleen de waarheid”
 
Leo Tindemans (82), Minister van Staat, is altijd al een buitenbeentje geweest. Hij was een politicus die dicht bij het volk stond. Hij sprak de taal van gewone mensen, wat niet gebruikelijk was in de tijd van zijn politieke carrière (jaren ‘70, ‘80 en ‘90). In augustus 2002 deed hij weer iets opmerkelijks: hij zette een punt achter zijn politiek levensverhaal. Zijn memoires waren een feit. In de hoedanigheid van student, echtgenoot en politicus geeft hij daarin een beeld van zijn eigen leven, en dan vooral zijn politieke carrière.

“Stap erin, kom uit je kot, toon jezelf!”
 
“Nee, ze acteert niet, het is echt”, zei een vrouw tegen haar man. Ze zaten op de eerste rij van de stadsschouwburg, luisterend naar de ijzersterke monoloog van de 16-jarige Sarith. Pakkend en broos, maar tegelijk stevig en herkenbaar. Sarith is gekwetst. Samen met vijftien andere jongeren nam ze deel aan de theaterproductie SAP. Er werd op zoek gegaan naar hun innerlijke drijfveer, hun vruchten-‘SAP’.

MOET-WILLIGE HULPVERLENING
 
Narratieve synergieën in complexe gezinsherenigingssituaties:
 
realiteit of illusie?

 
Abstract
In dit onderzoek gaan we na in welke mate een samenwerkingsrelatie tot stand kan komen in een setting waarin adolescenten gedwongen worden om bij collaboratieve therapeuten in therapie te gaan. We vragen ons ook af of een co-constructie van nieuwe verhalen in deze gedwongen hulpverleningscontext mogelijk werd. We doen aan kwalitatief, beschrijvend en exploratief onderzoek op basis van vier gevalstudies.

 
Eva Maréchal
 
Begin december 2001 reisde ik naar Bangladesh om aldaar levensverhalen van vrouwen te verzamelen. Tal van vrouwen, jong en oud, moslim en christen vertrouwden mij hun levensverhaal toe. Eén van de vrouwen die ik ontmoette was Shanta, een moslimvrouw van achtenveertig jaar oud uit de middenklasse van Dhaka. Door haar levensverhaal te vertellen lichtte zij een tip van de sluier op omtrent de houding van de Bengaalse samenleving tegenover vrouwen en het huwelijk.
 
Shanta’s oudere zus werd uitgehuwelijkt toen ze twaalf jaar oud was met een man die meer dan dubbel zo oud was.