Deze scriptie onderzoekt de weergave van het Christuskind in de kunst van 16e-eeuws Antwerpen. Hierbij wordt het theoretisch traktaat van Albrecht Dürer over de proportie van het menselijk lichaam gebruikt om de ontwikkeling van het lichaam af te lezen.

In deze masterproef worden enkele ideeën en conceptuele kaders verkend om een ethisch beleid en morele zorg in woon-zorgcentra uit te tekenen. Uitgaande van specifieke politieke ontwikkelingen en praktijkervaringen, komen fundamentele vragen naar voor. Welke ideeën kunnen goeddeels worden gedeeld? Hoe kunnen we een degelijke maar flexibele leidraad ontwikkelen binnen een seculiere ethiek, met respect voor spiritualiteit en allerlei religieuze en andere overtuigingen? Enkele aanwijzingen worden opgespoord in verschillende disciplines: zorgethiek, bio-ethiek, filosofie, psychologie, narratieve gerontologie en menswetenschappen in het algemeen. Het resultaat kan worden beschouwd als een verder te schrijven verhaal, vriendelijk verzoekend om deel te nemen.

Algemeen (secundaire literatuur) wordt er gekeken naar het nationalistisch gebruik van Caesars 'De Bello Gallico'. De eigen bijdrage ligt in het zoeken naar sporen van dergelijke patriottische opeisingen van de antieke verhaalstof bij humanistische en vroegmoderne commentatoren (primair bronnenmateriaal).

Abstract:
Steeds meer medische middelen brengen functionele verbeteringen aan in het menselijke lichaam en schieten bijgevolg de grens van de genezing voorbij – denk aan doping, neurofarmaceutica, gentechnologie en geavanceerde prothesen. Men noemt dit enhancement medicine, te vertalen als ‘verbeterkunde’. De ethische waarde van deze verbeterkunde wordt fel gecontesteerd. In het debat ontstaan twee afgetekende polen. De ‘transhumanistische’ strekking bepleit een recht op ‘morfologische vrijheid’: elk individu heeft in beginsel het recht om het eigen lichaam vrij vorm te geven.

Iran: een eigen, islamitische weg naar democratie?
 
Op 6 november 2002 werd Hashem Aghajari, docent geschiedenis aan de Iraanse universiteit van Hamadan, ter dood veroordeeld. Deze historicus had in juni van datzelfde jaar een bewogen speech gegeven waarin hij voor een 'islamitisch protestantisme' pleitte dat de macht van de Iraanse ulama, de geestelijke elites, aan banden zou leggen.

De hedendaagse stad – een opening tot analyse
 
De stad, neem nu Brussel, trekt mensen aan, stoot anderen af. Ze roept beelden op waarin men haar ambivalenties leest – de stad als een podium voor alle mogelijke antagonisten: belofte en bedreiging, orde en chaos, schoonheid en lelijkheid, melancholie en verlangen, romantiek en realisme. Op die wijze en aan de hand van die beelden tracht men haar te ‘vatten’, zoekt men naar wat de stad in wezen is – of zou kunnen zijn.

De nieuwe utopie van Ground Zero
 
11 september 2001. Slechts enkele uren na zonsopgang werd New York al weer volledig in het duister gehuld. De hele wereld keek geschokt mee hoe een enorme stofwolk het leven uit de anders zo vitale stad verdreef en plaats maakte voor de dood. Al snel rees de vraag welke feniks er uit de as van het verdwenen World Trade Center zou herrijzen. Voor de eerste keer in zijn geschiedenis ervoer New York de nood aan een gedenkteken: de stad met een natuurlijke afkeer van monumenten, de stad die sinds zijn ontstaan steeds vooruit had gekeken, de stad zonder verleden.

Die te hooghe vlieghen...
Icarus in de 16de eeuwse Nederlanden
door Heleen Schamp
 
Wie kent de jonge Icarus niet? In de Griekse mythologie ontsnapte hij samen met zijn vader Daedalus al vliegend aan de tirannie en uit het labyrinth van de Kretenzische koning Minos. Ondanks Daedalus' goede raad vloog Icarus echter te dicht bij de zon, de was die zijn vleugels bijeenhield smolt en de jongeling stortte in zee. Deze mythe werd via de Etrusken doorgegeven aan de Romeinen, van wie Ovidius in zijn Metamorfosen de bekendste versie schreef.
 
In haar eindverhandeling Die te hooghe vlieghen...