In dit beleidsrapport wordt genderongelijkheid achter de schermen van de Vlaamse filmwereld in beeld gebracht aan de hand van vier overkoepelende barrières. Deze barrières zijn de opleiding regie, de financiële middelen, de mannelijke/informele netwerken en de aard van het beroep. Daarnaast worden ook enkele opportuniteiten aangehaald om gendergelijkheid in de Vlaamse filmsector te bereiken zoals bewustwording, quota en mentorschap.

Deze masterproef onderzocht hoe journalistiek wordt voorgesteld in fictie en hoe zowel Vlaamse journalisten als een breder publiek daar betekenis aan geeft. Via een vragenlijst werd een database opgesteld met fictie over journalistiek die Vlamingen belangrijk vinden. Daarop werd een descriptieve analyse uitgevoerd met tot doel verdere analyses te faciliteren.

In de periode tussen de uitvinding van het bewegende beeld en de uitvinding van de televisie consumeerden mensen hun nieuws via de krant, de radio of het minder gekende filmjournaal. Deze laatste was een soort actualiteitsoverzicht dat in de bioscoop te bezichtigen viel. Soms als voorprogramma van een langspeelfilm, soms als main act. Maar met de komst van de televisie (jaren ’60-’70) werd de neergang van deze filmjournaals ingezet.
Toch duurde het tot 1994, nu exact 25 jaar geleden, vooraleer het doek viel over ons ‘nationale’ filmjournaal, genaamd Belgavox.
In deze scriptie zocht ik uit hoe het komt dat dit Belgische filmjournaal nog zo lang bestaan heeft. Of beter, waarom men het zo lang heeft laten bestaan.

Palestijnse CinemaNationale cinema in een staatloze natieHet Israëlisch-Palestijns conflict, waarbij Palestina al decennialang bezet wordt door Israël, is één van de langst durende conflicten in het Midden Oosten. De meeste mensen hebben vaak al wel gehoord van de onderlinge strijd, maar niet iedereen is op de hoogte van de omstandigheden. Palestijnen worden meestal geassocieerd met terorrisme of bestempeld als arme vluchtelingen.

Wortels van de Spaanse cinema
 
De Spaanse cinema zit in de lift. Namen als Almodóvar en Amenabar maken internationaal furore. Dit huidige succes doet nadenken over de fundamenten van de Spaanse cinematografie. Enkele parallellen springen in het oog.
 
Toen de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar in 1999 promotie maakte voor zijn film Carne Tremula, vergeleek hij zijn werk met dat van zijn landgenoot Luis Buñuel, die een halve eeuw voor Almodóvar de Spaanse cinema op de internationale kaart plaatste. “Buñuel was hevig aangetrokken door voeten, vrouwenvoeten.