Ruim dertig jaar geleden lag Timişoara aan de bakermat van een reeks protesten die ervoor zouden zorgen dat het socialistisch bestuur van het land zou instorten. Ceaușescu, die op dat moment regeerde over Roemenië, kwam er aan zijn einde en maakte plaats voor een nieuwe wind die door de straten van Boekarest – en Timişoara – zou gaan waaien. Deze beloftevolle revolutie bleek al snel niet de Westerse weelde met zich mee te brengen en velen moesten ontnuchteren van hun revolutionaire kater (Verdery 1996). Het socialistisch bestaan begint sindsdien deel uit te maken van een tijd die er niet meer is en is centraal komen te staan in een Roemeens collectief geheugen (Rusu 2015). Een geheugen dat zich niet enkel bevindt in de gedachten van mensen, maar ook in de gebouwde omgeving: in de nauwe straten met hun straatnamen of in de monumenten die op de straathoeken en de zonovergoten pleinen staan. In deze thesis wordt aan de hand van vijf getuigenissen, ervaringen en verhalen gekeken naar hoe enkele inwoners van Timişoara terugkijken op hun verleden, nadenken over de toekomst en zich afvragen op welke toekomsten ze willen werken en waar ze trots op kunnen zijn.

Koude Oorlog 2.0Terug naar een bipolaire wereldorde?Mijn masterproef behandelt de vraag of we kunnen spreken van een nieuwe “Koude Oorlog”. Een antwoord op deze stelling wordt gegeven aan de hand van een comparatieve analyse. Ik vergelijk de conflicttheorie van enkele Koude Oorlog-crises met de Georgisch-Russische oorlog in augustus 2008 en het huidige conflict in Oekraïne dat in 2013 van start ging.