De meeste volwassen nieuwkomers in Vlaanderen moeten verplicht een cursus Maatschappelijke Oriëntatie volgen in het kader van hun inburgeringstraject. Deze scriptie onderzoekt wat de rol is van geschiedenis, erfgoed en herinneringseducatie in deze lessenreeks en in welke mate dit mee vormgeeft aan een burgerschap.

Deze masterproef gaat over de beeldvorming van de humanist Justus Lipsius van 1853 tot 1947. Hij paste binnen de herdenking van grote historische figuren om de natiestaat te legitimeren. Voor Leuven, Overijse en Ath riep hij lokale trots op. Lipsius werd vooral geëerd als groots wetenschapper. Maar in 1909 vond de liberale pers hem helemaal niet erenswaardig en bekritiseerde zijn intolerantie.

Mijn masterproef is een comparatief onderzoek naar de begrippen ‘lieu de mémoire’ en ‘Erinnerungsort’. Het eerste begrip is afkomstig van het gelijknamige werk van historicus Pierre Nora, het tweede van de Duitse adaptatie, “Deutsche Erinnerungsorte”, gepubliceerd door Etienne François en Hagen Schulze. Beide projecten kwamen in eenzelfde periode van obsessionele herinnering tot stand, maar verschillen duidelijk wat hun sociale en historiografische context betreft. De Duitse versie is meer dan een adaptatie van het Franse werk: het begrip ‘lieu de mémoire’ wordt geherdefinieerd. De andere aanpak van de Duitse auteurs is een gevolg van de moeilijke relatie tot het Duitse verleden en de problematiek omtrent de Duitse nationale identiteit van de afgelopen drie eeuwen.