Detecting hidden hearing loss using auditory steady state and brainstem responses

De keerzijde van onze dB-maatschappij

Bent u zich bewust van het lawaai waaraan u zich dagelijks blootstelt? Fuiven, discotheken, concerten, cinemabezoeken, mp3-gebruik, werkgerelateerd- en omgevingslawaai brengen meer schade toe dan u tot nu toe dacht. U heeft vast al eens meegemaakt dat u na een intensieve en langdurige lawaaiblootstelling wat minder goed hoorde of te maken kreeg met een irritante pieptoon. Dit komt echter meestal na een poosje weer goed. Maar, in de wetenschappelijke literatuur is aangetoond dat deze symptomen toch de bouw en de werking van de cochlea (het slakkenhuis) aantasten. De schade die zich hierdoor op lange termijn opstapelt, is onomkeerbaar. Deze vorm van gehoorverlies is in de wetenschap bekend onder de naam ‘hidden hearing loss’ (verborgen gehoorverlies) omdat het niet opspoorbaar is met de gangbare audiologische metingen. Het (niet) opsporen van verborgen gehoorverliesWanneer u met klachten over uw gehoor naar een audioloog gaat, wordt er standaard een toonaudiogram afgenomen. Hierbij wordt voor geluiden met verschillende toonhoogtes bepaald wat de zachtste luidheid is die waargenomen kan worden. Verborgen gehoorverlies zorgt voor een steeds toenemende vernietiging van het deel van de gehoorzenuw dat activeert bij matige tot luide geluiden met een hoge toonhoogte (vb. een rumoerige klas of een receptie). Één van de weinige klachten die hierdoor ontstaan is het minder goed verstaan van spraak, zeker in lawaaierige omgevingen. Gezien het de gehoordrempels (zachtst waarneembare geluiden) niet aantast, kunnen we het verlies niet zien op het toonaudiogram. Onderzoek naar andere methoden om dit fenomeen op te sporen werd al gedaan bij proefdieren op een invasieve manier (die schade toebrengt). Het doel van onze thesis was om dit gehoorverlies op een non-invasieve manier op te sporen bij mensen met een normaal audiogram. Dit is belangrijk om een geschikte test te ontwikkelen die in de klinische praktijk kan gebruikt worden om verborgen gehoorverlies aan te tonen, voordat dit zichtbaar wordt in het toonaudiogram. Aangezien de persoon in kwestie dit fenomeen niet meteen kan opmerken, zou een dergelijke test veel kunnen betekenen op vlak van preventieve maatregelen om zich alsnog te beschermen tegen verdere schade. Een stap in de juiste richtingMet behulp van twee soorten elektrische potentiaalmetingen, waarbij met elektrodes op de schedel de hersenactiviteit wordt gemeten, onderzochten we de activiteit van de gehoorzenuw van dertien deelnemers in reactie op specifieke geluiden. Om te weten hoe vaak, hoe lang en hoe luid onze deelnemers in de laatste vijf jaar zijn blootgesteld aan lawaai, stelden we een vragenlijst op. Op basis van deze informatie deelden we onze deelnemers op in twee groepen, namelijk een groep met relatief hoge en een groep met relatief lage lawaaiblootstellingsscores, om vervolgens de metingen tussen beide te vergelijken. Aangezien er beperkte kennis is omtrent de parameters (luidheid, toonhoogte,…) die nodig zijn om deze soort metingen te kunnen doen, was het doel van ons onderzoek het ontwerpen van een proefopzet om verborgen gehoorverlies op te sporen. Om een zo groot mogelijk aantal parameters te kunnen testen, was het niet mogelijk om een uitgebreid aantal deelnemers te onderzoeken. Met ons onderzoek hebben we een beter beeld gecreeërd van welk geluid, welke meting en welk soort parameters best gebruikt kunnen worden in vervolgonderzoek. Daarnaast zijn we te weten gekomen dat het beter is om te testen op hogere luidheden en is vooraleen groter aantal deelnemers nodig om vast te stellen of deze test bruikbaar is in de dagelijkseklinische praktijk. Preventie, sensibilisering en bewust zijnWanneer er een klinische methode om verborgen gehoorverlies objectief aan te tonen voor handenis, zou dit een belangrijke stap voorwaarts zijn voor de sensibilisering van de maatschappij. Hierdoorkunnen en willen personen zich beter beschermen tegen lawaaischade. Want nu is het zo dat,wanneer men het gehoorverlies opmerkt, het vaak zelfs al te laat is. Bovendien is het moeilijk teverbeteren met hoorapparaten. Preventieve maatregelen en bewust zijn van het risico bieden hierdus de ideale oplossing. Beide uitwegen vormen een belangrijke uitdaging voor onze huidige dBmaatschappij.(Para)medici (vb. huisarts, audioloog, logopedist,…) zijn de best geplaatste personenom hierover informatie te geven. Zo moet de maatschappij meer aandacht besteden aan interventiesen campagnes. Het beschikbaar stellen van oordopjes overal waar met hoge luidheden gewerktwordt en/of ruimte vrijhouden rond de luidsprekers om ervoor te zorgen dat de meest schadelijkegeluiden de oren niet bereiken, zijn hier slechts enkele voorbeelden van. Daarnaast is het aan onszelfom zorg te dragen voor onze eigen oren. Dit kunnen we doen door steeds gehoorbescherming tedragen wanneer we aan luide geluiden worden blootgesteld en onze oren af en toe rust te gunnentijdens een langdurige en/of intensieve lawaaiblootstelling. Conclusie, denk de volgende keer ook even aan uw oren wanneer u nog eens gaat feesten met uwvrienden, de hele zomer de sfeer gaat opsnuiven op alle mogelijke festivals en concerten, de helewinter in de cinema vertoeft,… of gewoon terug aan de slag moet op een veel te lawaaierigewerkplek.  Klara Schevenels en Yalenka Devrieze