Vraaggestuurd werken in de oncologische intramurale zorg. Een utopie of de toekomst?

Vraaggestuurd werken. Het is een concept dat de laatste jaren steeds meer belicht wordt in de Vlaamse zorggerichte opleidingen. Toch blijft het een vage term waardoor deze waardevolle methodiek moeilijk doordringt in de reguliere zorgverlening. De oncologische (sociale) ziekenhuiszorg is bij uitstek een setting waar dit concept een bijdrage kan leveren in de kwaliteit van zorg. Patiënten worden er immers geconfronteerd met zware fysieke uitdagingen als gevolg van behandeling en ziekte, maar kunnen tevens problemen van een heel andere aard ondervinden. Financiële, emotionele en sociale obstakels dragen bij tot een hoge draaglast waardoor patiënten en hun nabije omgeving soms moeite hebben zich recht te houden doorheen het ziekteproces.

Omwille van de grote verscheidenheid aan problemen en de sterke individuele verschillen in de beleving ervan, lijkt vraaggestuurd werken de ideale basis te vormen voor de manier waarop oncologische intramurale zorg georganiseerd kan worden. De essentie van dit concept is immers dat er gewerkt wordt vanuit de individuele zorgnoden met aandacht voor een gedeelde verantwoordelijkheid tussen hulpverlener en -vrager. In tegenstelling tot bij aanbodgestuurde zorg is er geen sprake van machtsverschil of betutteling door de hulpverlener. Integendeel, door cliënten te betrekken in het zoeken van oplossingen voor hun probleem, wordt aandacht geschonken aan de ervaringsdeskundigheid en kracht die van elke persoon uitgaat.

Als vraaggestuurde zorg dan zoveel beter is dan de huidige, vaak vraaggerichte of zelfs aanbodgestuurde, zorg, waarom vindt het dan zo moeilijk zijn weg in de hulpverlening? De reden is eenvoudig: naast de vele voordelen en vernieuwende ideeën, zijn er ook een aantal niet te onderschatten nadelen aan dit concept verbonden. Deze zijn niet zo eenvoudig weg te werken waardoor een zwart-wit oordeel over het invoeren van vraaggestuurdheid eigenlijk niet terecht is.

Eerst en vooral staat individuele zorg ook gelijk aan complexe zorg. Hoewel een persoonlijke aanpak een fundamentele voorwaarde is om tot goede oncologische zorg te komen, is het vinden van een evenwicht hierin niet altijd evident. Rekening houden met alle betrokkenen, verschillende visies en het eigen perspectief achterwege laten maakt dat alles minder efficiënt verloopt. Vraaggestuurde zorg gaat verder dan het hoogst noodzakelijke, wat het enerzijds onmisbaar en anderzijds moeilijk realiseerbaar maakt. Doordat het uitgangspunt ligt bij de behoeften van de unieke persoon en er minder gewerkt wordt met gestandaardiseerde zorgprogramma’s en –paden, is het moeilijker te verwezenlijken in praktijk. Zowel organisatorische als financiële beperkingen binnen het ziekenhuis, kunnen vraaggestuurd werken in de weg staan.

Verder kan de vraag gesteld worden of kankerpatiënten wel deze verantwoordelijkheid willen dragen. Het staat buiten kijf dat er constructievere lange termijnoplossingen worden gerealiseerd wanneer patiënten actief betrokken worden in het zoeken ervan. Echter, voor veel kankerpatiënten en mantelzorgers wordt de professionele hulp van buitenaf juist als een verademing gezien. De afweging moet dus gemaakt worden of het voor patiënten en hun omgeving wenselijk is nauw betrokken te worden in het denkproces en het uitzoeken van, bijvoorbeeld, het kluwen aan sociale voorzieningen.

Een belangrijke bedenking is eveneens dat goede zorgverlening niet enkel gestoeld is op een sterke methodiek. De basishouding waarmee de hulpverlener mensen benaderd is minstens even cruciaal. Bij een kankerproblematiek komen de emotionele behoeften vaak sterk op de voorgrond waardoor een empathische luisterhouding de hoeksteen vormt van een degelijke ondersteuning. Daarnaast is ook het geloof in de sterktes van elke persoon een basisvereiste. Enkel via deze visie kan er ruimte zijn voor een gelijkwaardige hulpverleningsrelatie.

Omwille van de nog aanwezige contra’s kan vraaggestuurde zorg niet zonder meer in de oncologie geïmplementeerd worden. Er zijn echter een aantal aanbevelingen die de stap hiernaartoe zouden kunnen vereenvoudigen. Een vraaggestuurde methodiek vertrekt steeds vanuit het initiatief van hulpvragers. Om te vermijden dat deze hun weg naar een sociale dienst niet vinden moeten de werking en toegankelijkheid ervan helder gemaakt worden. Om de laagdrempeligheid zo klein mogelijk te houden, dienen zowel het beleid als de sociaal verpleegkundigen samen te werken.

Ten tweede mag de bijdrage die een vrijwilliger kan leveren niet onderschat worden. In oncologische ziekenhuiszorg worden zij vaak nauwelijks ingezet omdat het om complexe materies gaat. Toch kunnen zij een meerwaarde zijn in het signaleren van hulpvragers, het begeleiden van de eerste stap naar hulpverlening en het verlenen van zorg die door professionele zorgverleners wegens tijdsgebrek niet altijd te realiseren valt.

Als derde zou een centralisatie van oncologische specialisaties niet alleen voor meer financiële ruimte zorgen maar eveneens de kwaliteit ten goede komen. Specialisatie leidt immers tot efficiëntie wat dan weer tot verbetering van zorg leidt.

Deze aanbevelingen zouden er mee voor kunnen zorgen dat vraaggestuurd werken een plaats binnen de oncologische zorg kan opeisen. Deze, op papier eenvoudige suggesties, zijn in werkelijkheid echter geen evidente omschakelingen. Een goede samenwerking op institutioneel en politiek niveau is dus vereist.