Als het licht op groen staat... verkeersslachtoffers hebben voorrang!

Ik alleen? Of wij samen?

 
‘3 doden na dolle race op A19’, ‘autobestuurder sterft na klap tegen verlichtingspaal’, ‘jongeman raakt vast aan auto en wordt meegesleept’, ‘Sander sterft onder de wielen van een vrachtwagen’, ‘Sneeuw veroorzaakt dodelijke crash’; ‘55- jarige man rijdt zich te pletter’. Dagelijks horen we dit in de media of lezen we dit in de krant. Mensen leiden vaak een zorgloze leventje maar een fractie van een seconde kan hun hele leven overhoop gooien. Dagelijks worden mensen geconfronteerd met een verkeersongeval hetzij als slachtoffers, als veroorzaker, als getuige, als familielid of partner….
 
Zeg nooit ‘mij kan dit niet overkomen, ik, jij, hij of zij, vandaag of morgen, er bestaat altijd een kans dat je ermee geconfronteerd wordt. Een verkeersongeval kan ernstige gevolgen hebben voor het slachtoffer.
 
Wanneer mensen slachtoffer worden in een verkeersongeval, voelen zijn zich enorm geraakt in hun onkwetsbaarheid. Iedereen denkt wel eens ‘mij overkomt dit niet, ik rijd voorzichtig’, men zou zich er bewust van moeten worden dat het iedereen kan overkomen. Verkeersslachtoffers dienen met de nodige zorgzaamheid en voorzichtigheid benaderd te worden, ze zijn vaak enorm aangedaan van wat er gebeurd is. De nood aan een luisterend oor is belangrijk voor deze slachtoffers. Dit kan medebepalend zijn voor het verdere verwerkingsproces. De familie en vrienden van de slachtoffers mogen we ook niet uit het oog verliezen, ook zij hebben nood aan een stevige babbel, een moment waar ze hun hart kunnen uitstorten. Ik ben er van overtuigd dat slachtofferhulp hier een meerwaarde kan in bieden.
 
Er staan enorm veel instanties klaar voor de slachtoffers van een verkeersongeval, in mijn eindwerk heb ik belicht wat welke instantie doet voor de slachtoffers. Door het samenwerkingsprotocol dat tot stand gekomen is tussen de verschillende instanties politie, ziekenhuis, brandweer, slachtofferonthaal, slachtofferhulp, … komen we tot een optimalere begeleiding van de verkeersslachtoffers. Niet alleen in het voordeel van de slachtoffers maar ook de instanties varen er wel bij.
 
Het takenpakket van slachtofferhulp bestaat erin psycho- sociale ondersteuning bieden aan slachtoffers van een misdrijf. Voordien werden enkel de na(ast) bestaanden van een dodelijk verkeersongeval opgenomen in hun doelgroep maar sinds kort kunnen slachtoffers van het verkeer ook bij slachtofferhulp terecht. Slachtofferhulp heeft ook een doorverwijzende functie, dus wanneer men merkt dat het slachtoffer nood heeft aan aangepaste begeleiding dan kan slachtofferhulp die persoon doorverwijzen naar de noodzakelijke instanties. Als hulpverlener bij slachtofferhulp doorloop je met je slachtoffer een heel parcour, een traject. Slachtoffers zijn vaak zo aangedaan dat ze de gebeurtenis heel moeilijk een plaats kunnen geven, ze dienen te leren leven met de verdere gevolgen. Een ongeval kan vergaande gevolgen hebben voor het slachtoffer zoals niet meer kunnen werken, een lichamelijke of psychische beperking en dergelijke. Het is belangrijk dat ze gedurende hun verwerkingsproces, hun traject dat ze afleggen, vanaf het moment dat ze in het ziekenhuis aankomen tot … ondersteuning en begeleiding krijgen.
 
Ik wil hierbij trajectbegeleiding illustreren aan de hand van een voorbeeld.
Tom (7jaar) is het slachtoffer geworden van een verkeersongeval. Op weg naar zijn oma werd hij aangereden door een vrachtwagen. De ziekenwagen en de politie kwamen onmiddellijk ter plaatse. De ouders van Tom werden meteen op de hoogte gebracht. Zij arriveren enkele ogenblikken later in op de spoedafdeling. Tom heeft enkele ernstige verwondingen opgelopen. Zijn ouders en zijn oudere broer zijn enorm geschrokken door het ongeval. Tom verblijft enkele weken op intensieve zorgen. Zijn ouders zijn vooral bezig met vragen zoals ‘wordt alles weer zoals vroeger?’, ‘Zal Tom nog normaal kunnen functioneren?’ en dergelijke. Mama vergeet in alle drukte haar werk te verwittigen en brengt de mutualiteit niet op de hoogte van het ongeval. Ze laten alles liggen om bij Tom te kunnen zijn.
Mama krijgt telefoon van slachtofferhulp maar wil hier momenteel geen beroep op doen. Verder in het ziekenhuis worden zij geconfronteerd met vele vragen. Wanneer Tom start met zijn revalidatie, komen ze voor nieuwe obstakels te staan. Tom heeft het heel moeilijk om telkens met nieuwe hulpverleners in contact te komen. Hij kan moeilijk omschrijven naar zijn ouders toe hoe zijn dag verliep en hoe hij zich voelt. Voor mama en papa wordt het moeilijk om op de hoogte te blijven van zijn vooruitgang. Wanneer Tom terug naar huis mag begint voor hem een nieuwe weg. Opnieuw worden zij met nieuwe hulpverleners geconfronteerd zoals thuisverplegers en mantelzorgers. Ook hier komen nieuwe vragen en onduidelijkheden. Ook het opnieuw naar school gaan, is moeilijk voor Tom. Mama en papa hebben hier grote verwachtingen voor, terwijl Tom liever een beetje afwacht.
Mama moet opnieuw aan het werk, ze neemt de beslissing om halftijds te werken. Ze is niet op de hoogte van het zorgverlof waar ze recht op heeft. Ook qua administratieve zaken zijn er hiaten, het gezin weet niet dat ze recht hebben op verhoogde kinderbijslag.
 
Telkens het gezin in een nieuwe fase van de herstelperiode komt, worden zij met nieuwe hulpverleners geconfronteerd. Het veranderen van fase levert nieuwe vragen, onzekerheden en problemen met zich mee. In deze case zou een trajectbegeleider dit gezin kunnen ondersteunen en begeleiden tijdens dit langdurig en intensief traject. De trajectbegeleider kan hen de weg tonen rond het verzekeringstechnische aspect, juridische, praktische en emotionele ondersteuning. Ook voor doorverwijzing naar de nodige organisaties kan je bij je trajectbegeleider terecht.
 
 
VOOR MIJ IS TRAJECTBEGELEIDING ECHT NODIG!