Over literatuur in een huis in de stad

Architecuraal klimmen

De keuze om architectuur te studeren was eenvoudigweg gebaseerd op de combinatie van het creatieve en het theoretische. Zonder enige voorkennis over architectuur, slechts met een zekere voeling voor vorm en esthetiek, begon ik de driedimensionale compositie te verkennen in mijn eerste jaren.

Meer dan vier jaren waren nodig om bewust te worden van mijn capaciteiten. Gedurende de voorbije jaren leidde de confrontatie met docenten en een zekere vorm van competitie onder de studenten tot onzekerheid over mijn kunnen. Ben ik wel getalenteerd genoeg? Heb ik genoeg passie voor dit vak? Zal ik hier ooit echt goed in zijn?

Er bestaat geen handleiding om een goede architectuur te maken. Wanneer ik terugblik op mijn studies heb ik niet geleerd wat ik verwacht had te gaan leren. Niemand kon me uitleggen hoe een project te concipiëren. Toch zijn er enkele uitspraken van docenten geweest die steeds in mijn achterhoofd zijn blijven hangen en er niet meer uit te krijgen zijn.

“hoe minder materialen je gebruikt, hoe eenvoudiger een detail zal zijn”

“architectuur is een proces van reductie, weglaten wat overbodig is”

“je moet nooit bang zijn”

Pas in dit laatste jaar vind ik mezelf terug in mijn ontwerpen en pas ik dit ook toe als strategie. Naarmate ik mijn beginnersangst in de architectuur overwon werd ik mezelf steeds meer bewust van mijn eigen waarden en zwakheden.

Er is nooit één oplossing voor een architectuuropgave; het motiveert me dat het antwoord dat ik geef uniek is. Zoals ik niet kan ontwerpen als iemand anders, iemand die ik bewonder, kan niemand een ontwerp maken precies zoals ik dat zou doen.

Deze vijf jaren draaiden niet om “leren hoe architectuur te maken”; het was aftasten naar hoe architectuur zou kunnen zijn. Op bepaalde momenten was ik dwaas genoeg om te denken dat ik wist wat architectuur is. Ik zie mezelf op dit moment aan de voet van de berg staan, hem al naderende waargenomen, hij mij uitnodigend om hem te beklimmen.