Bestond de Ideale Soldaat in de Eerste Wereldoorlog?
Tijdens de Eerste Wereldoorlog ontstonden er nieuwe mannelijke idealen. In Groot-Brittannië kwam de Britse heroïsche soldaat op de voorgrond. De soldaten uit India, een toenmalige kolonie van Groot-Brittannië, werden beschouwd als krijgers die voorbestemd waren om te vechten. Deze twee verschillende visies op de ideale soldaat zijn het onderwerp van deze thesis.
Dit onderzoek analyseert de mannelijke idealen die aanbod komen in twee literaire werken, namelijk in Richard Aldington’s Death of a Hero en Mulk Raj Anand’s Across the Black Waters. Aldington is een Britse schrijver die tijdens de Eerste Wereldoorlog voor de geallieerden gevochten heeft. Zijn boek Death of a Hero werd in 1929 gepubliceerd en bevat biografische elementen. In het verhaal staan de futiliteiten van de oorlog centraal. Mulk Raj Anand, geboren in India, wil de aandacht vestigen op de participatie van India in de Eerste Wereldoorlog. India leverde het grootste aantal soldaten in vergelijking met alle andere Britse kolonies. Desondanks wordt de deelname van India aan de Eerste Wereldoorlog vaak vergeten.
De visies op de mannelijke idealen van deze twee boeken zijn heel verschillend. Het Britse ideaal van de heroïsche soldaat wordt in Death of a Hero behandeld. Volgens dit ideaal moeten soldaten de volgende kwaliteiten bezitten: aanpassingsvermogen, uithoudingsvermogen, moed, plicht, eer, patriottisme, zelfbeheersing en opoffering. Het Britse publiek beschouwde de soldaten uit de Punjab, een regio in het noorden van India, als genetisch en cultureel voorbestemd om te vechten. De meest gewaardeerde attributen van deze soldaten zijn discipline, loyaliteit, eer, toewijding, sterkte, gewilligheid om te vechten, raciale hardheid en roekeloze moed. Dit mannelijk ideaal wordt beschreven in Across the Black Waters.
Hoe gaan beide schrijvers om met deze ideaalbeelden? Worden deze eerder bevestigd of ontkend? In Death of Hero wil het hoofdpersonage, George Winterbourne, het mannelijke ideaal van de heroïsche soldaat ook behalen. De titel van Aldington’s boek wijst op een heroïsche dood van het personage. De titel is een duidelijk voorbeeld van hoe Aldington op ironische wijze het mannelijk ideaal aanklaagt. Winterbourne’s dood is vermoedelijk zelfmoord en dus helemaal niet heroïsch. In Across the Black Waters is het hoofdpersonage, Lalu, een soldaat in de infanterie van India. Hij is omringd door meer ervaren soldaten en wil zichzelf als soldaat bewijzen ten opzichte van de anderen. Desondanks kan Lalu zijn angsten niet altijd bedwingen.
Het beste voorbeeld in beide verhalen zijn de symptomen van shellshock waarmee beide hoofdpersonages geconfronteerd worden. De symptomen van shellshock of ‘neurasthenie’ waren angsten, verlamming, geheugenverlies, nachtmerries, spasmen en waanbeelden. Iedereen kon shellshock krijgen door angst en onzekerheid. Aldington verwijst expliciet naar shellshock terwijl Anand enkel de symptomen beschrijft. Dit kan worden verklaard door het feit dat shellshock bij geen enkele soldaat uit India werd vastgesteld omdat dit het ideaal van de genetisch voorbestemde krijger zou ontkrachten. In beide boeken worden de respectievelijke mannelijke idealen ontkend door de symptomen van shellshock. Op deze manier ontkend Anand het ideaal van de genetische voorbestemde soldaat omdat shellshock aantoont dat Lalu niet genetisch voorbestemd is om te vechten.
Als besluit kunnen we stellen dat de mannelijke idealen tijdens de Eerste Wereldoorlog worden uitgedaagd en ontkracht door de symptomen van shellshock. Zowel in Death of a Hero als Across the Black Waters wordt het ideaal beschreven en beide hoofdpersonages streven om deze idealen te verwerven. Overmand door shellshock slagen beide soldaten er niet in om de ideale strijder te worden onder meer door de symptomen van shellshock. Dit impliceert dat de Eerste Wereldoorlog een vergelijkbare invloed had op de soldaten uit Groot-Brittannië en India ondanks de culturele en historische verschillen en zogezegde genetische voorbestemming om te strijden.
